Ese día teníamos preparado salir a comer al restaurante de nuestra primera cita. Y luego ir a pasear un rato para que el pequeñajo pudiera hacer su siesta, así nosotros aprovecharíamos para caminar y hablar que siempre nos va bien. Por la mañana el niño se levantó con un poco de fibre después de una noche horrible, nada grave, pero le están saliendo los dientes y lo está pasando bastante mal. Así que decidimos anular la reserva y comer en casa. No pasa nada, lo importante era poder estar juntos. Además es el primer aniversario en el que no estamos en Vespella, así que podíamos improvisar.
Decidimos bajar a dar un paseo, puse a Martí en el fular y con su gorra porque hacía bastante sol. Cuando llegamos al parque nos sentamos en una glorieta de estas en las que se toca música (bueno, en realidad es la función que siempre se me ocurre) y Carlos me dijo que me tenia que leer un escrito que había hecho por nuestro aniversario. Qué emocionante!!! Me encantan sus escritos y además que me los lea él!!!
Era un escrito muy bonito sobre el camino recorrido juntos y, cuando acabó, sacó una cajita del bolsillo y... UN ANILLO acompañado de: Te quieres casar conmigo?

Buuuuaaaaaaaaaaa no me lo hubiera imaginado nunca, así que allí mismo, con el niño en la espalda y llorando como una bleda, le dije que claro: Siiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!!
Uf, siempre es algo de lo que habíamos hablado, de nuestra boda, de cómo sería, de cuando podríamos hacerla, pero era algo sin fecha, así que ahora hay que ponerse manos a la obra y preparar y decidir muchas cosas. Y, aunque tenemos pensado algo muy sencillo, esperemos que sea original y a nuestro gusto.
Así que a empezara organizar cositas :D
4 comentarios:
Enhorabona bonica!!!!!! Moltes felicitats!!!! uau, què bonic!
Moltes gràcies!!! Jo encara estic que no m'ho crec :O i taaaan emocionada! Ja aniré explicant ;)
que escrito tan bonito, te quiero currita!
Curritillos!!!
Qué escrito más bonito!!!!
Publicar un comentario